U razudenoj polifoniji srpskog pjesništva na kraju jednog mutnog i tragicnog vijeka Matija Beckovic, Ljubomir Simovic i Slobodan Rakitic predstavljaju one okosnice "pevanja i mišljenja" na kojima se individualno i kolektivno, nacionalno i univerzalno, tradicionalno i moderno uplicu u prsten kruga koji oznacava oblik savršenog jedinstva. Ustrajavajuci na svojoj "tinovskoj stazi" na putanji kroz životnu pustinju, pjesnik nosi dosudeno breme ("Svak vek svoj kao breme nosi") trudeci se da u nevidjel .....

Članak dostupan pretplatnicima. Molimo Vas da se prijavite prvo.