Neki njemački naučenjak istraživao je iz etnografskih spisa, kako se gdje ljube ljudi. U prastarim šumama Amerike i srednje Azije, veli taj učeni Nijemac, ne poznaju divljačka plemena slasti poljupca. Naprotiv narodi u Aziji i Jevropi ljube se od prastarih vremena. Naročito su stari Rimljani dotjerali u tome do prave vještine; oni su imali tri riječi za poljubac: osculum za prijateljski poljubac i za poljubac iz poštovanja, basium (franceski baisen za poljubac iz etiketa (učtivosti, običaja) i suasium za ljubavni poljubac. Jevreji su znali za poljubac; kod njih je bio u običaju i pri crkvenim ceremonijama. — Azijati se drukčije ljube nego Jevropljaui. Mi se ljubimo usnama, a oni nosevima. Po Darwinu je porijeklo poljupcu u životinjskom običaju, da se plijen zubima zgrabi. Čovjek, dakle, poljupcem od prilike ovo kaže: Tako te volim, da bih te pojeo! Tu je teoriju primijenio čuveni franceski etnolog Dž Enјоу, rekav: Jevropski poljubac bješe po porijeklu svome ujed, a azijatski — mirisanje. Obadvoje je djelo životinja, koja plijen traži.