Iz ugledne stare porodice, od oca Đorđa i matere Jovanke, rođ. Šindić, pok. R. H. Damjanović je živio i radno u onom vremenu kada je naše srpsko pleme u Bosni i Hercegovini vodilo najaktivniju a najživlјu borbu za opstanak svoj; u doba najjačih akcija na ovima polјima, Risto Hadži Damjanović jedan je od najistaknutijih i najaktivnijih tih narodnih boraca i radnika, pa je cijelog svog vijeka bio jedan od najuglednijih članova i učesnika u ovima: ustanovama narodnim, u udruženjima, društvima, zavodima i preduzećima gdje se radilo za dobro i napredak našega naroda. Nije imao ni etručno, ni akademsko obrazovanje (samo osnovnu školu) ali od prirode darovit, pronicav, — a samo radnjom načitan — toliko je stekao: samobrazovanje, društvene uglađenosti, prirodne inteligencije i takta, da je svojim javnim radom zadobio veliko poštovanje i lјubav ne samo u svomo narodu pego i kod tadanjih austro-ugarskih vlasti, te su — velikim respektom — vodili računa o njemu. Već kao mladić stupa na pozornncu javnoga života, a slazi sa nje odlaskom u grob. Živoga učešća uzima u Hadži-Lojinoj buni i to mu je početak javnoga rada. Dolazak Austro-Ugarske u Bosnu zatekao ga kao školskog odbornika tadanje srpske osnovne škole i srpske gimnazije. Kao odbornik školski mnogo se družio sa učitelјima i profesorima bivše srpske gimnazije i bivših srpskih škola, te se njihovim druženjem mnogo koristio. — Decenijama bio je član srpsko-pravoslavne crkvenoškolske opštine u Sarajevu, gdje je odista, bio jedan od najglavnijih članova njenih i stvarni vođa u cjelokupnom crkveno-prosvjetnom radu njenom. Austro-ugarske su vlasti odmah u početku pravile velike neprilike svima srpskim školama u Bosni i Hercegovini zatvarajući ih i proganjajući im učitelje. A kada je 1883 godine bila zatvorena i bivša srpska gimnazija u Sarajevu Hadži Damjanović, uviđajući da je inteligentna žena i mati glavni faktor u svakoj kući, nije se smirio, dok nije 1890 godine otvorio — sada bivšu — Srpsku Višu djevojačku švolu, iz koje su izašle, danas, tolike inteligentne srpske majke, učitelјice, profesorice, javne prosvjetne, kulturne i nacionalne radnice, kojima se danas ponosi i diči naš narod u Bosni i Hercegovini. Naš narod u Bosni i Hercegovini uvidio je da taktika Austro-ugarske ide za tim, da stvori od njega dobre »Bošnjake« i lojalne Austrougarske državlјane pa je pregao, da se promišlјenim radom, u svima granama narodnog razvitka, odupre tome. — Tada nastaje doba najživlјega rada, pa i onoga sitnoga rada i kod lјudi i kod žena — Sve se diže, sve se kreće, sve radi — a sve u granicama zakona — te je nastala era podizanja srpskih škola, otvaranja srpskih čitaonica, osnivanja srpskih pjevačkih društava i drugih institucija. U svemu tome učestvuje kao najagilniji radnik i kao jedan od najglavnijih vođa i pokojni Risto H. Damjanović. — U redakciji bivše »Bosanske Vile« on je pravodio skoro svo slobodno vrijeme, u njenom početku, gdje je mnogo čitao i gdje se savjetovao i pisao članke o nedjelima bivše Austro-ugarske u Bosni i Hercegovini za zagrebački »Srbobran«, jer je bivši urednik njegov, pokojni Pajo Jovanović, dok je bio profesor gimnazije u Sarajevu, bio najbolјi drug Hadži Damjanovića. Najizrazitiji i najotvoreniji oblik borbe narodne sa vlastodršcima bivše Austro-ugarske države dao je naš narod u svojoj devetogodišnjoj avtonomnoj borbi (1896—1905), koju su poveli, sada već pokojni ali neumrli: Gligorije M. Jeftanović, Vojislav Šola, Kosta Kujundžić i Lazo R. Jovanović. Za svo vrijeme borbe sarađuje sa njima i neumorno radi i pokojni Risto Hadži Damjanović. On je bio upravo nerazdvojni drug Gligorija M. Jeftanovića, vođe cijeloga ovoga pokreta. — A kada se ova borba završila. izvojevavši Crkveno-prosvetnu Uredbu, narod ga bira za člana u Veliki Upravni i Prosvjetni Savjet, u Eparhijski Savjet a Sarajlije ga biraju za potpredsjednika (a Gligorija Jeftanovića za pretsjednika) svoje srpsko pravoslavne Crkveno-školske Opštine, na kojim je počasnim mjestima ostao sve do svoje smrti. — Bio je više godina pretsjednik srpskog pjevačkog društva »Sloge«. Narod ga bira i šalјe kao svoga poslanika u bivši bosanski Sabor. — Od prirode dobar govornik i u saboru se ističe svojim govorom. No najveće narodno priznanje i odlikovanje dobije onda, kada ga je cvijet vaše narodne inteligencije — i sam narod — birao — pri osnivanju »Prosvete« — za prvog pretsjednika ovoga našeg prosvjetnog i kulturnog društva, koju je časnu dužnost vršio 1902/3 godine. Svi kasniji pretsednici Prosvjete bili su akademski obrazovani lјudi. Jedini — častan izuzetak čini Risto Hadži Damjanović, ali to je i bio vidan znak i dokaz: koliko ga poštuje i cijeni naš narod. Svjetski rat 1914 godine zatekao ga je na počasnoj dužnosti podnačelnika grada Sarajeva. Možda samo tome počasnom položaju ima da zahvali te i njega nijesu tadanje vlasti u lance okovali i u zatvor otrpali. — Ovu, — u ratu tešku i nezahvalnu dužnost — vršio je više godina pazeći da se ne zamjeri svome narodu. Zdrave konstrukcije on neumorno radi i na početku osme decenije svoga života, a povlači se sa pozornice narodnog javnog rada tek na godinu-dvije prije svoje smrti. Više od polovine vijeka radio je pokojni Risto Hadži Damjanović na svima polјima narodnoga rada ostavivši svuda najlјepše primjere kako treba, i kako se radi za narod. — Krunu priznanja dobio je — na baš neumornom i požrtvovnom radu — onda, kada je bio odlikovan ordenom Svetog Save drugog stepena. To je bio ujedno lovor vijenac postavlјen na glavu njegovu na zalasku života njegovog. — Umro je 3 juna 1922 godine.