Vec dugo u prostorima rijeci, opijen njihovim zvukom, tvrdošcu i mekotom, ali i skrivenim naslagama drevnog pamcenja kroz koja huje vijekovi, Milorad Pavlovic je upravo u njima našao put koji iz tudine, za koju je životno vezan, vodi do zavicaja, predjela koji su prvo ugledale njegove djetinje oci i koji je, u svojoj ljepoti i snazi, ostao neizmijenjen da prkosi vremenu i prolaznosti. Taj put vodi i u dubine ljudskog bica. Covjek i zavicaj, prolaznost i trajnost, nisu se mimoišli. Oni su se susr .....