Postoji otkad postojimo, stanuje u ljudskoj krvi, tu mu je postelja, vrt i hladovina, i hrana, piće i okrepa. Prokletbio za vijeke vijekova! Tu mu je, u nama, čak i zahod. Sere i piša u nama, nego šta! Pljune i hrakne posred našeg srca. Raduje se svakoj uzavreloj krvi, tad se njegovo potomstvo množi, širi se kao mravi po šećeru, kao crvi po nedžasetu. Nema čovjeka koji će iz krvi odstraniti sotonino potomstvo! Jedino da istočiš vlastitu krv, a to je, priznaćemo odmah i neodložno, vjerom zabranje .....